Historia
Historia Hospicjum zaczęła się w 1987 roku...
W 1987 roku Katarzyna Dembińska, mając 82 lata podjęła wielką inicjatywę i założyła w Warszawie hospicjum. Zawiązała się nieformalna grupa Hospicjum Warszawskie przy parafii św. Zygmunta w Warszawie.
Celem była kompleksowa opieka domowa i towarzyszenie osobom w terminalnej fazie choroby nowotworowej i pomoc ich rodzinom oraz wpływanie na świadomość społeczną, że taka pomoc jest potrzebna i możliwa.
W czerwcu 1987 r. opieką została objęta pierwsza chora i zaczęto przyjmować zgłoszenia. Katarzyna Dembińska została wybrana koordynatorem stołecznym Hospicjum Warszawskiego.
We wrześniu 1989 r. z inicjatywy K. Dembińskiej odbył się w parafii św. Zygmunta w Warszawie kurs leczenia paliatywnego dla lekarzy z różnych miejscowości. Na liście obecności jest szereg nazwisk osób, które później stały się znane w różnych środowiskach hospicyjnych.
Rejestracja Stowarzyszenia
Ruch hospicyjny nabrał rozpędu. W październiku 1989 r. kilka osób uczestniczących w spotkaniach Hospicjum Warszawskiego zarejestrowało Fundację Hospicjum Onkologiczne św. Krzysztofa, która za cel stawiała sobie wybudowanie przy Instytucie Onkologii na Ursynowie hospicjum stacjonarnego.
Od 1991 r. Fundacja prowadzi zespół opieki domowej i specjalistyczną aptekę z lekami onkologicznymi i przeciwbólowymi. W 1994 r. dawna nieformalna grupa zwana Hospicjum Warszawskie została zarejestrowana jako stowarzyszenie Warszawskie Hospicjum Społeczne (WHS), nadal z siedzibą przy parafii św. Zygmunta na Bielanach, działające na terenie kilku gmin lewobrzeżnej Warszawy.
Katarzyna Dembińska została jego prezesem, a w styczniu 1995 r. Walne Zgromadzenie Członków WHS nadało jej tytuł Honorowego Prezesa Warszawskiego Hospicjum Społecznego za zainicjowanie idei hospicjum w Warszawie oraz pełną poświęcenia pracę dla wprowadzenia jej w życie.
Pełna niezależność Hospicjum
W maju 2002 roku prezesem Zarządu Stowarzyszenia WHS została wybrana Ewa Flatau (wieloletnia koordynatorka w dzielnicach Wola i Bemowo), a Warszawskie Hospicjum Społeczne uzyskało pełną niezależność, przenosząc się do nowej własnej siedziby przy pl. Inwalidów 10.
W 2007 roku prezesem WHS została wybrana Bogumiła Olech i jest nim aż dzisiaj czyli 2025 roku.
Dziś jesteśmy z wyboru małym hospicjum, ale ze świadomością, że cele stawiane w latach 80 tych; są realizowane. Nie staramy się o wielkie fundusze, ani o budowę hospicjum stacjonarnego. Przede wszystkim pragniemy, zdążyć do wszystkich, którzy nas potrzebują, spełniając naszą wizję towarzyszenia ludziom odchodzącym.
W statucie WHS, który był tworzony z pełnym przekonaniem i którego realizacja jest do dziś naszym celem, ważne jest podejmowanie się towarzyszenia w chorobie aż do końca konkretnym chorym przez konkretne osoby, a nie firmę.
Nasze stowarzyszenie powstało nie po to, by tworzyć jeszcze jeden profesjonalny zakład opieki zdrowotnej. To sprawa służby zdrowia. Nas, ludzi na ogół innych zawodów, choć są wśród nas -wolontariuszy, także lekarze i pielęgniarki – pociągał inny rodzaj działania. Ten, który jest oparty na bezinteresowności.
Staramy się realizować przesłanie Cicely Saunders i Jana Pawła II
